A riddle? I don't think so...

It took more than a decade to build it
But one single storm to completely destroy it

Ang Thesis...Bow

Ang thesis ay isang kurso kung saan sinusukat ang mga natutunan ng mga estudyante sa kanyang pag-aaral sa isang unibersidad. Tinitingnan din nito kung gaano kagaling ang mga ito sa pag-apply ng mga konseptong natutunan nito sa realidad.

Pero nakakatawang isipin na sa thesis, ang natutunan ko ay hindi talaga ang pag-apply ng mga natutunan ko sa nakaraan ngunit mga bagong leksyon sa buhay na dapat siguro ay akin nang i-apply sa lalong madaling panahon.
Sa thesis, mas nakilala ko ang sarili ko, ang ibang tao at ang mga bagay na pinahahalagahan namin sa mundo.

Thesis ang isa sa mga dahilan ng isang malaking awayan
Thesis ang dahilan sa paglala ng ilang bagay
Thesis ang dahilan

Nakakatawa mang isipin, sa thesis na ito lumabas ang ilang pagkatao.

Nakita ko kung sino ang may kailangan pa ng malaking pagbabago upang humarap sa buhay sa hinaharap...ang pagtatrabaho at pagkakaroon ng sariling pamilya.
Mahirap mang tanggapin para sa kanila, ilang buwan na lang ang natitira.

Nakita ko kung sino ang mga taong marunong uminitindi sa sitwasyon ng iba sabihin man o hindi ang sitwasyon nila.
Sino ang may makitid na utak. Sino ang may malawak na pang-unawa.

Nakita ko rin na napakahalaga pala na may mga prioridad ka talaga.
Ngunit malungkot mang isipin, halos lahat ng taong nakausap ko ay uunahin pa talaga ang trabaho o pag-aaral kaysa sa pagkakaibigan.
At ang mas masama pa, may mga taong nasa huli ng listahan ang mga kaibigan.
Oo nga at maraming ginagawa, pero hindi ba lahat naman tayo maraming ginagawa? Pero mayroon talagang mga taong ititigil ang anumang ginagawa para lang sa kaibigan. Mapapaisip ka tuloy...ang nauna kaya'y kaibigang talaga?

Sa thesis, siguro ay mas nakilala rin ako ng ibang tao dahil ako mismo ay naliwanagan rin sa aking pagkatao.
Alam ko ang mga kasalanan ko. Alam kong malaki rin naman ang kagagawan ko kaya kami nagkaganito.
Nakita ko ang takot ko, ang kahinaan ko, at ang isang napakalaking kasalanan ko.
Totoo nga.
Tama nga ang resulta ng tickle test ko.
Tama rin ang pagkakaranggo ko sa mga hayop.
Lahat naman ng maliliit kong kasalanan dahil dito.
Ito nga ang ugat ng puno ng kasalanan na nagpapalago sa maraming pang sangay.
Alam kong dapat ko itong baguhin pero para bang nakaukit na ito sa aking pagkatao.
Dadaigin ko pa nga yata ang mga kalalakihan pag dating dito.

Naliwanagan din ako sa tunay na pagkakaibigan.

Nakita ko kung sino yung mga ni walang kamalay-malay dito pero handang dumamay at mag-alay ng kanilang kamay para tumulong ng kung anumang kanilang maitutulong.
Sila na nga ba ang mga tunay na kaibigan?
O talaga lang kayang ipinanganak silang matulungin?

Nakita ko ring napakamakasarili nga naman ng ilang mga kaibigan. Tipong namomroblema ka na nga, iniisip pa rin nila ang sarili nila. Iniisip ko tuloy kung may katotohanan nga ang sinabi ng aking kaibigan na"people are plastics" and "friends are users".

Siguro nga may bahid ng katotohanan pero napatunayan ko naman na sila ay hindi, sila ay talaga namang aking maaasahan....pero yung iba kaya?

Alam ko namang iba-iba ang prioridad ng bawat tao, pero bakit may mga taong maraming ibang inaasikaso at maraming mas mabigat na problema pero handang ihinto ang sarili nilang buhay para lang makaramay mo at matulungan ka?

Natutunan ko ring may mga kaibigang tutulak sa iyo pataas ngunit may iba ring hihila sa iyo pababa...at meron din namang wala lang...

(Ang salitang Kaibigan ay ginamit sa pangkalahatang pagkakagamit...hindi nangangahulugang kaibigan ngang talaga)

Ako? Kaibigan nga ba ako?

Tulad din naman ako ng ilan dyan...

pero kailangan ko nang magbago

Lalo pa't ngayong alam ko na rin ang akmang pagbabago para sa partikular na mga tao.

Posible ngang natutunan ko rin ang ilang mga konsepto sa pangangasiwa ng isang negosyo. Pero higit kong pahahalagahan ang pagkamulat ko sa kabulukan ng ibang tao, kabulukan ko, kagandahang loob ng ibang tao, mga dapat magbago, at mga leksyong kailangan ko para sa pagharap sa buhay sa hinaharap.

Thesis ang dahilan, thesis ang kinahinatnan.
Yan ang akala ko.
Pero napag-isip-isip ko
May dahilan bago ang thesis at malamang na may kahihinatnan rin matapos ang thesis.

Tama na ang pagiging tanga. Tama na.

NOTE: It is not right to assume anything for no one really knows who and what I'm talking about since no one even knows what I've gone through.

Patawad...

Kung pwede ko lang talagang pira-pirasuhin ang sarili ko, gagawin ko para sa inyo.

Pero tao lang ako. Hindi naman ako Diyos na may kakayanang manatili sa dalawa at mahigit pang lugar sa iisang panahon. Nawa'y maintindihan ninyo. Hindi ko naman hawak ang lahat ng bagay. Kung ako ang masusunod, hinding hindi ko tatalikuran ang sinuman...o anuman. Sadya lang talagang may mga pangyayari kung saan kailangan kong mamili ng aking kalalagyan. Lahat naman tayo may obligasyon sa pag-aaral, pagtatrabaho, pamilya, kaibigan, minamahal at marami pang iba. Pasensya na lang kung may mga pagkakataong inuna ko ang isa rito laban sa iyo. Patawad na. Kasalanan ko. Gusto kong makasama kayo ngunit kailangan ko ring gampanan ang kung anumang responsibilidad ang meron ako sa ibang bagay. Hindi naman kasi pwedeng sa isang bagay lang iikot ang mundo natin, hindi ba? Gayunpaman, alam ko ang pagkukulang ko. At anumang paliwanag ang aking ipahayag ay hindi magiging sapat sa sakit na naidulot ko sa iyo. Patawad na.
Patawad na.
Pasensya...tao lang.

hmm...

"Masakit mapaso sa apoy ng realidad, mahirap aminin ang sariing kabulukan, ngunit mas pipiliin ko na iyon kaysa manatiling bulag sa katotohanan"

Juan Carlos Garcia
Ang Drama sa Likod ng Buhay (Pinoy)
Ang Pahayagang Plaridel

Yesterday's Thoughts

Speak with your mouth and I shall not hear
Speak to my heart and I shall listen

I will only free my heart once you've freed yours (true oath)

Sometimes I don't want to speak
For when I speak
My words flutter with the wind
Flying away from me, away from me...

Give people a general reason and they'll think it's all about love
What a proof that this world is full of lonely creatures

RACE CAR

Aking munting kotse

Takbo nito’y matulin
Hindi kayang habulin

Minsan gusto kong magsabay
Ngunit may iba ng sakay
Isa lang ang kaagapay

Hindi ko gusto ang trapiko
Ayaw ko nang pahintu-hinto
Gusto’y tuluy-tuloy ang takbo
‘lang anumang impedimento

Kay gara, kay kintab at kay kinis
Ngunit dahil sa sobrang pagbilis
Ng pagliko nito at paglihis
Swerte ka na kung may konting daplis
At pagrampa ay hindi magmintis

(it talks about my life)

Hanggang Tanaw Mo Lang ang Pananaw Ko

An excerpt from
Ang Trapiko at ang Problema ng Mundo

Maraming simpleng bagay ang lumalaki dahil atin itong iniisip at pinangangahuluganan batay sa sarili nating interpretasyon. At ang mga interpretasyong ito ay hindi naman laging tama. Kadalasan ay binabatay natin sa ating mga karanasan at kaalaman ngunit sinasabi kong hindi sapat ito. Gaano ka man katalino o gaano man karami na ang karanasan mo ay hindi pa rin sapat ito. Para tunay mong maintindihan ang kalagayan ninuman, hindi mo lang dapat ilagay ang sarili sa kanyang mga sapatos, dapat mo ring maranasan ang buo niyang buhay mula nang kanyang pagsilang.
....
....

Maraming hindi pagkakaunawaan sa mundo dahil iba-iba tayo ng mga pananaw. Hirap tayong makita ang sitwasyon sa mata ng iba. Sadyang makitid ang utak ng tao.Kahit ako sa mga sandaling ito na nagsusulat ako, sarili ko lang ang iniisip ko, ang sarling hindi naiintindihan ng karamihan. At ikaw, sa pagbabasa nito, pinipilit mong intindihin ang bawat salitang aking sinasabi ngunit batay pa rin sa karanasan mo.

...
...
Mahirap para sa atin na tanggapin na may pagkakaiba tayo. Oo nga't maari mong sabihin na naiintindihan mo pero nauunawaan mo ba? Tingnan mo ang takbo ng buhay mo. Paano mo ba pinalalakad ang trapiko? Kung siguro'y tunay ngang nauunawaan mo, wala tayong trapiko...at wala ring problema ang mundo.

8/11

It's a day of Regrets, Enlightenment, and Deeper Fulfillment

The day started with a different feeling. It was not like the many days when I couldn't get myself up. I still had the partners cough and colds together with the stiff neck from yesternight's sleep. Yet despite all these, I'm feeling much better, much normal than those days before.

Though this day should have been set aside for the much needed rest and other small obligations, I still went to my beloved school. At 13:00, the Proctor and Gamble Talk started. I hoped to be inspired by this company through the talk but the contrary happened. The talk gave me some regrets. Indeed I have wasted a part of my stay in De La Salle University, going by each day as if it was all a part of a play. Maybe my CGPA is still within their standards but what about my extra-curricular activities? After high school, one would really feel sorry for me that I didn't grab at the opportunity of being a part of the Student Council as I was asked before college even started nor did I become a part of the Lady Archers nor was I a responsible officer of any organization. I made first steps, a lot of first steps actually, but I didn't pursue, blaming everything to my course and my other sufferings. And now, look at where I'm goin...I could have made a shot at applying for this global company to earn myself and my family more or less half a million pesos during my first year but would I get that shot? Out of a hundred, only one to three would be accepted. Would I be that lucky for that? I guess not. Now I'm wondering what happened to the person whose main strength was not to quit...
But so much for regrets...

'Round the afternoon, I went over to the Metropolitan Museum with two of my friends. We had to walk because of the driver's wrong directions about going there. It was such a tiring walk coupled with the sickness that I'm still not over with. Add to that the fact that we were not really able to taste this exotic ice cream flavor! But what the hell! It's worth the caramel frap and the new learning from our intimate conversations. I didn't say much...and now, I probably wouldn't say more because of my predictions so they say. But for me, I'm just bringing them closer to reality. It's just that for me, I don't want to be a friend pushing their hopes up for something that isn't sure. It's not that I'm saying it's hopeless, it's just that there are possibilities other than the outcome that we want to achieve. And by seeing that possibility, we might avoid getting hurt too much. Indeed, "there's a danger in loving somebody too much...."

After that enlightening conversation, I had to start on my way home to arrive earlier than last night and prevent disrupting the habits of the people at home. However, things out of our hands do happen. We're almost there, nearing the point where I'm supposed to transfer to another jeepney. But something happened, something I never thought would lead to something else that would somehow alter my mood towards life.

For me, it was another moment of epiphany as I realized two things.

First is that money makes me sad.
Don't get me wrong. Money makes the world go round indeed and it occasionally gives me things that could make me happy. The difference is that it's all temporary happiness. What much joy I received over buying my first TV, buying my own cellphone, etc. etc. Money gives me the things I need. Through money, I can go with my friends on a Gimik to the mall or on outings. But those don't render much happiness. It makes me more sad as it gives me the realization that happiness can hardly be attained without the bucks. It also makes me sad because as I get what I want, I strive to achieve more and I just don't get satisfied.

But with what happened this evening, I realize that there's this kind of feeling that could overpower the kind of happiness that money can give you.

My second realization has something to do with my yearning for death.
I believe that I may die right now because I feel fulfilled. I am utterly satisfied with a lot of areas in my life. I don't think I need to achieve more, love more and be more loved. What I have accomplished is enough. But that's for me. What about others? Maybe I'm not living for myself anymore but for others.

I am really grateful for this day and for that event. Indeed, it made my heart beat faster and my knees get weak but I had this sense of satisfaction that will take time to get over with. I am truly hoping that more like this whould happen.

Starting last April(I think) up to this day I'd say
"Para akong naglalakad na patay. Walang buhay. Isang munting kaluluwang naglalakad sa ere. Walang pakiramdam."

But now
"Ako'y nabuhayan hindi lamang ng pakiramdam ngunit ng diwa at pagmamahal para sa aking kapwa."

I thank God.
I thank the driver.
And I even thank the villain of the situation, for without him, what use have I?

Maybe I am not supposed to ba a part of a really big company,
Maybe I am not supposed to say words about reality,
But maybe I am destined to do small things that make a difference for people who have been neglected

Maybe...
Maybe not...

But I am really really happy...


Sometimes we have to stand up for others because if we won't, who will?
If we would be like the ordinary passer by, what will happen to our world?

KOLEHIYO at REALIDAD

Ang aking pagtapak sa kolehiyo at aking pagkamulat sa mga pangyayari sa mundo ang nagdala sa akin sa kinaroroonan ko.

Malungkot.
Ngunit ito ang totoo.

Dahil sa mga nakita ko at napag-alaman ko, ako ay nagbago. Binago ng masamang mundong ito ang isang mabuting kaluluwang tulad ko...tulad mo...at tulad ng marami sa atin dito. Dahil sa pinakita nito na walang lugar ang kabutihan at kapayapaan sa mundo, hindi ko na rin hinangad pang makamtan ang mga ito. Maraming bagay ang nakikita ng mga tao bilang mas mahalaga, tunay nga namang kung kapayapaan at kabutihan lang and inaasam mo, wala kang mararating. Pinarating din sa akin na walang mabuting nakatatapak sa tuktok. At bilang isa sa mga nagnanais na mapaginhawa ang buhay ng kanyang pamilya, tinapakan ko na rin ang lahat ng aking sa kabataa'y pinaninindigan.

Ngunit tama ba ang ginawa ko?
Hindi kaya mas marapat lang na baguhin ang katotohonang ito?
Dahil kung ating susuriin, baka may iba pang mas totoo, iyong nagbabadya ng pagbabago.
Masaya.

Ngunit sa ngayon, heto ako, naliligaw sa landas na tinatahak ko.
Dahil dito, nawawala ako.
At patuloy na hinahanap pa rin ang sarili ko.

The End of Patience

A sheep, that's what you think
A sleeping tiger, it really is
Careful, Careful...
Or you'll wake it up
And forever regret
What you have done

(No one messes with the Tiger's Pride


Just like water for chocolate
It has to be boiled to a certain point
But to keep it at such
Takes much effort
Most times it will go beyond
And the chocolate won't be
Sweet and delicious as it should be

(I'm nearing my threshold for patience, go on and tease me,,,let it boil and let it boil...but you're the one to regret the bitterness in the end)